Eska FujiFilm Bike Maraton - Wrocław 2009

Niedziela, 19 kwietnia 2009 · dodano: 20.04.2009 | Komentarze 0

Pierwszy w życiu start w maratonie MTB.
Udział zakończyłem pełnym sukcesem - po pierwsze dojechałem do mety (to było moim głównym celem), po drugie zająłem miejsce pod koniec pierwszej połowy stawki zarówno w kategorii "Open" jak i mojej kategorii wiekowej (dystans Mega), a po trzecie cała impreza bardzo mi się spodobała i nabrałem ochoty na kolejne - czyli jednym słowem: sukces.

Po długim oczekiwaniu w końcu nadszedł ten dzień. Tuż przed świtem pakowanie sprzętu do samochodu i wspólny wyjazd z Damianem, Sforzare'ą oraz Krzyśkiem na nasz pierwszy maraton - kierunek Wrocław. Po przyjeździe na miejsce od razu można było poczuć klimat zawodów. Z każdą minutą emocje rosły - aby pięć minut przed startem osiągnąć maksimum. Po odliczaniu czas ruszać. Od samego początku do kilkunastu kilometrów za metą non stop ktoś wyprzedzał - tzw. "harpagany" - na hasła "lewa", "prawa wolna" należało ich przepuścić. Nie zawsze jednak było to takie łatwe - teren suchy i ubity jak stół. Full by się przydał zdecydowanie - jak dobrze, że dzień wcześniej ustawiłem sobie amortyzator pod siebie.. Trasa bardzo urozmaicona - nie licząc wody i błota, jechało się przez każdy rodzaj nawierzchni - poprzez szutry, trawiaste pola, kamienie, liście, asfalty, a kończąc na dachówkach w lesie, kocich łbach i betonowych płytach. Ten maraton zapamiętam także z innego powodu - jeszcze nie zdarzyło mi się nigdy w życiu jechać w takim kurzu! Dosłownie nie było nic widać na odległość 2-3 metrów, a przy prędkości rzędu 30km, z górki i po koleinach z myślą, że zaraz za mną czai się jeszcze kilkaset osób można było poczuć sporą adrenalinę! (swoją drogą takiego syfiastego kurzu na sobie i na rowerze też nigdy wcześniej nie miałem) Sporo emocji dostarczały także podjazdy - szczególnie jeden w lesie (chyba największy) - 3/4 osób podprowadzało rowery - ja postanowiłem zrzucić biegi i "mielić" z resztą pod górkę - jakby tego było mało trzeba było jechać środkiem i co chwila pokrzykiwać, aby podprowadzający uważali i nieco zeszli z drogi. Chwilę potem na płaskim dwa wdechy, łyk wody i od razu długi i stromy zjazd po kocich łbach - i, nawet po takim podjeździe, jak tutaj nie wrzucić na blat? Po prostu rewelacja.

Emocji z trasy, wrażeń i wspomnień jest tyle, że nie będę się dalej rozpisywał. Zachowam to dla siebie jako coś wspaniałego i wartego przeżycia - polecam.